Her günü aynı yaşamak hissini bilir misiniz? Bu his bazen içimi kaplar, o zaman kalbim panik duygusuyla çarpar, kaçırdığım yaşam fırsatlarının elimden kayıp gittiği düşüncesine kapılırım, işte o düşünce, alıp beni karamsarlığa düşürür bazen, ne yapabilirim ?
Nasıl bu histen kurtulurum?
(Erik Satie: Gnossienne no:4)
Bazen uzun saatler düşünürken bulurum kendimi,
Sessiz evde,
Sessiz kedimle
Sessizce iş yaparım,
Evi süpürür, çamaşırları yıkar tek tek asarken düşünce akışı devam eder, çalışırken ferahladığımı hissederim, tek tek düzenlerim her yeri, bir şeyleri atasım gelir, bazılarını dönüştürmek için kenara ayırırım ama fazla tutmam evde, hiç bir şey yapamadıysam veririm, geri dönüşüm için çöp kenarına bırakırım; bunca yıl düzenli olarak eşya azaltmama rağmen ve çok nadir eşya alırken yine de sıkışmış hissederim kendimi, tekrar azaltırım.
Ev boşaldıkça kendime daha çok yer açmış gibi hissederim, şimdilerde eski bir kanepeyi balkondan alıp parçalara ayırıyorum, düz ahşap plakaları tuval yapmak için kullanacağım geri kalan çöp konteynırına gidecek.
Eşya biriktirmenin hissini sevmiyorum, bir gün lazım olur diye kenara koymak istemiyorum, kısa sürede tamamlanacak projeler için malzemeleri koyduğum bir odam var ama süreç içinde malzemeleri kontrol ederim, düşündüğüm projeyi gerçekleştirmem geciktiyse ya da konuyla ilgili hevesim kaçtıysa o malzemelerden kurtulurum.
Yazının başında her gün aynı mı demiştim,
evet bazen aynı ama değil de.
Karamsarlıktan kurtulmak için sevdiğim bir müziği açıyorum, bağıra bağıra şarkı söylüyorum,
Sessiz güzel kızım kanepeden sandalyeye geçiyor:)
